,,Nie chodź udeptanymi ścieżkami.
Idź tam, gdzie nie ma jeszcze dróg i odkrywaj nowe.”

. . . Od dziesiątków lat doniesienia lekarzy oraz wyniki badań laboratoryjnych i klinicznych potwierdzają terapeutyczną skuteczność dużych dawek witamin i innych składników odżywczych. Dotyczy to naprawdę pokaźnych ich ilości, często dziesiątki lub setki razy większych od zalecanych w oficjalnych rekomendacjach i określonych jako referencyjne wartości spożycia. Kardynalną medyczną zasadą jest zależność wyników terapii od dawek stosowanych środków. Zasada ta jest powszechne akceptowana w farmakoterapii, ale nie w leczeniu witaminami. W większości poświęconych im badań używano nieadekwatnych, zbyt małych dawek witamin, które nie dają żadnych efektów klinicznych. Jednocześnie badacze stosujący duże dawki zawsze uzyskiwali doskonałe rezultaty. Literatura medyczna ignoruje dorobek prawie 75 lat badań klinicznych i laboratoryjnych dotyczących leczenia składnikami odżywczymi.

Zastosowanie dużych dawek witamin w leczeniu zaczęto promować krótko po ich chemicznym wyodrębnieniu. Lekarz Claus Jungeblut zapobiegał witaminami chorobie Heinego-Medina i leczył ją w połowie lat trzydziestych XX wieku. Specjalista chorób klatki piersiowej lekarz Frederick Klenner prowadził terapię witaminami tejże choroby i stwardnienia rozsianego w latach czterdziestych. W tym samym okresie lekarz William Kaufman leczył artretyzm podobną metodą. W latach pięćdziesiątych doktorzy Wilfrid i Evan Shute’owie z powodzeniem leczyli witaminami różne choroby układu krążenia. Równocześnie psychiatra Abram Hoffer stosował niacynę w terapii schizofrenii, psychoz oraz depresji. W latach sześćdziesiątych lekarz Robert F. Cathcart skutecznie leczył grypę, zapalenia płuc i zapalenia wątroby. W latach siedemdziesiątych innemu specjaliście, Hugh D. Riordanowi, udało się wyleczyć pacjentów z chorób nowotworowych dożylnymi wlewami witaminy C. Doktor Harold Foster i jego koledzy, stosując terapię składnikami odżywczymi, osiągnęli efekt zahamowania i regresji w zaawansowanych przypadkach pełnoobjawowego AIDS, a w ostatnich latach doktor Atsuo Yanagisawa wykazał, że terapia witaminowa może zapobiegać przypadkom choroby popromiennej wywołanym ekspozycją radiacyjną i je leczyć. Wszyscy ci lekarze używali bardzo dużych dawek, dzięki czemu udało im się uzyskać pożądane efekty u znacznego odsetka pacjentów w bezpieczny dla nich sposób. Doniesienia lekarzy i opisy przypadków są źródłem istotnej wiedzy medycznej, której nie potwierdzono w badaniach z podwójną ślepą próbą lub zastosowaniem placebo. Są to jednak wartościowe doświadczenia wykwalifikowanych obserwatorów, mają więc naukową wartość i wiarygodność. Kto wątpi, niech porozmawia z wyleczonymi pacjentami. Niestety, środowisko medyczne notorycznie marginalizuje tego rodzaju doniesienia oraz świadectwa pacjentów, określając je jako „anegdotyczne”. Czy wolno je jednak ignorować, skoro wyleczenia naprawdę miały miejsce?

Suplementacja składników odżywczych nie rozwiązuje wszystkich medycznych problemów, ale nie musi. Właściwie stosowana z użyciem odpowiednich dawek, leczy wiele chorób przewlekłych, których lista wykracza znacznie poza grupę schorzeń powstających na skutek niedoborów. Żaden lek, w niskich bądź wysokich dawkach, nie może działać tak jak witamina. Witaminy mogą natomiast działać jak leki, ale są przy tym dużo bezpieczniejsze.

Wiele lat temu doktor Hugh Riordan powiedział: „Medycyna ortomolekularna nie jest odpowiedzią na żadne z pytań stawianych na uczelniach medycznych”. Stwierdzenie to nadal wydaje się prawdziwe: studentów medycyny nie tylko nie uczy się skutecznego wykorzystywania terapii żywieniowych, lecz nawet nie wspomina się o takiej możliwości. W świadomości społecznej rośnie jednak przekonanie, że naturalne sposoby leczenia są odpowiedzią na coraz kosztowniejszy i coraz bardziej niebezpieczny system medycyny konwencjonalnej zdominowanej niemal wyłącznie przez farmakoterapię. Doktor Hoffer powiedział, że najgorszy los spotkałby oponentów medycyny ortomolekularnej wówczas, gdyby nigdy nie zdecydowali się z niej skorzystać.

Skuteczne działanie dużych dawek witamin w leczeniu poważnych chorób znane jest od niemal 80 lat. Jednakże ta książka – w odróżnieniu od innych – nie zajmuje się prostymi schorzeniami powstającymi na skutek niedoborów. Jej tematem są choroby uważane powszechnie za nieuleczalne metodami terapii żywieniowych. Opiszemy w niej możliwości użycia składników odżywczych zamiast leków, podając konkretne dawki oraz opisy wielu przypadków, w których działały one bardzo skutecznie. Na kartach tej książki Czytelnicy znajdą prawdziwe informacje o tym, jak witaminy leczą – skutecznie, bezpiecznie i tanio.

Niektórych tematów nie uwzględniono z powodu relatywnie mniejszej liczby przeprowadzonych badań. Inne wątki pominięto, ponieważ zostały wyczerpująco omówione gdzie indziej. Seria książek Vitamin Cure wydana przez Basic Health Publications prezentuje w wystarczającym zakresie problematykę wielu chorób. W jednym tomie nie można zawrzeć wszystkiego. Intencjonalnie nie umieściliśmy rozdziałów poświęconych konkretnym składnikom odżywczym. Na końcu książki znajduje się bibliografia pozwalająca dotrzeć do odpowiednich źródeł.

Medycyna ortomolekularna (żywieniowa) opiera się na doświadczeniach opisanych w doniesieniach lekarzy i badaniach laboratoryjnych. Wyniki wielu z nich publikowano od 1967 roku na łamach czasopisma „Journal of Orthomolecular Medicine”, znanego wcześniej jako „Journal of Schizophrenia” (1967), „Schizophrenia” (1968) oraz „Orthomolecular Psychiatry” (1971). W tej książce dokonano wyboru publikacji, które ukazały się w okresie ponad 47 lat, mogących zainteresować lekarzy i ich pacjentów. Uwzględniliśmy niektóre klasyczne (stare, ale bardzo ważne) prace. Doktor Hoffer oraz inni liderzy tego nurtu medycyny byli i są nadal głęboko przekonani o ponadczasowym znaczeniu tych treści. Wszystkie artykuły opublikowane w tej książce starannie wybrano, choć Czytelnik z pewnością zauważy, że dla potrzeb tej publikacji niektóre zostały skrócone, a inne poddane obróbce redakcyjnej.

Skuteczne leczenie chorób przewlekłych. Medycyna ortomolekularna jest książką bardzo obszerną, a zarazem na wskroś praktyczną. Czytelnik łatwo zauważy, że dobór materiałów służy rozwiązywaniu konkretnych problemów, a nie celom encyklopedycznym. Jest to książka dla tych, którzy chcą wiedzieć, jakie choroby można leczyć składnikami odżywczymi oraz jak i dlaczego takie terapie skutkują. W części I omówiono zasady medycyny ortomolekularnej i jej podstawy naukowe. Część II prezentuje w przystępny sposób sylwetki jej pionierów, wśród których nie brak lekarzy o indywidualnym podejściu do zawodu oraz znawców problematyki żywienia i roli składników odżywczych. Część III łączy w całość nadzwyczajne doświadczenia kliniczne i eksperymentalne w zakresie użycia witamin, które opisano w artykułach naukowych poświęconych tak poważnym chorobom przewlekłym, jak choroba Alzheimera, AIDS, uzależnienia (alkoholowe i narkotykowe), depresje, nowotwory, choroby serca, choroba popromienna, schizofrenia i zaburzenia afektywne. W każdym z tych tekstów Czytelnik znajdzie doniesienia lekarskie i opisy przypadków ilustrujące bezpieczne i skuteczne leczenie oparte na składnikach odżywczych.

W artykułach wybranych przez nas z „Journal of Orthomolecular Medicine” często poruszany jest temat bezpieczeństwa stosowania dużych dawek. Pogłębione omówienie tego zagadnienia Czytelnik znajdzie w dodatkach. W internetowym wzajemnie recenzowanym archiwum „Orthomolecular Medicine News Service” są dziesiątki najnowszych publikacji na temat bezpieczeństwa suplementów.

Jeśli Czytelnika intrygują słowa wyleczenie i uzdrowienie, to będzie zafascynowany całą tą książką, gdyż znajdzie w niej wiedzę, z którą nigdy dotąd nie zetknął się on sam i jego lekarze. Wielu z nas słyszało z ust pracowników służby zdrowia stwierdzenie: „Nigdy nie widziałem żadnego dowodu potwierdzającego skuteczność leczenia składnikami odżywczymi”. Te osoby nie kłamią, ponieważ rzeczywiście nigdy takich dowodów nie widziały. Nie znaczy to jednak, że ich nie ma. Dowody istnieją i można o nich przeczytać w książce Skuteczne leczenie chorób przewlekłych. Medycyna ortomolekularna. Opisano tu, jak lekarze innowatorzy uzyskiwali efekty kliniczne w leczeniu dużymi dawkami składników odżywczych. Zrelacjonowano przebieg i rezultaty ich pracy. Wszyscy mogą się z nimi zapoznać i wyrobić sobie na ten temat opinię. . .

A.W.S.